"Ik kwam mijn bed niet meer uit en ik ging niet meer naar werk"

De geïnterviewde is een 27-jarige Amsterdamse die haar master niet kon afmaken wegens te veel stress aan haar hoofd. Ze is na haar studie psychologie daarom gestopt met haar master en gaan werken als grafisch vormgever. Janneke is niet haar echte naam. Deze wil ze om privacy redenen liever niet bekend maken (hieruit komt duidelijk weer het taboe naar boven dat rust op een burn-out in de creatieve industrie).

Janneke, vertel, hoe is het bij jou begonnen? “Ik fietste naar huis toen ik plots in tranen uitbarstte. Ik begreep er niks van. De daaropvolgende dagen kon ik niet stoppen met huilen en piekeren. Ik kwam mijn bed niet meer uit en ik ging niet meer naar werk. Ik had nergens de puf meer voor en ik was heel onzeker. Ik was net begonnen aan mijn master en volgens mij is het hier misgegaan. Ik liep stage in een ziekenhuis en eigenlijk ging alles goed – dat dacht ik tenminste. Tot ik opeens nergens meer voldoening uithaalde en heel erg onzeker werd. Ik kon helemaal gek worden van mezelf en begreep niet waar het vandaan kwam. Ik heb het uiteindelijk aan mijn vader verteld, maar ik reageerde erg fel op alles wat hij zei. Ik was prikkelbaar en continu aan het piekeren over mijn toekomst. Ik kwam erachter dat mijn frustratie voortkwam uit het feit dat de lat simpelweg te hoog lag. Uit het advies van mijn omgeving kwam: stop met je master en ga voorlopig gewoon full-time werken. ”

Wat voelde je tijdens die master, waardoor je wist dat het écht niet goed met je ging? “Ik was bezig met mijn master, terwijl ik continu in mijn achterhoofd had dat ik later toch nooit als al die mensen in het ziekenhuis zou eindigen. Ik zou genoegen moeten nemen met een flex-contract en waarschijnlijk superlang moeten zoeken naar een baan. Die gedachte maakte me erg onzeker. Een daaropvolgende reactie was dat ik ging twijfelen of ik wel echt plezier haalde uit wat ik deed. Ik maakte mezelf helemaal gek. Ik denk dat als ik die druk van een baan vinden niet had gevoeld, dat dingen heel anders hadden uitgepakt. Ik voelde me 'op' en ik was continu boos en verdrietig dus mijn stagebegeleider merkte ook aan mij dat er iets niet goed ging. Ik was inmiddels 9 kilo afgevallen, dus hij adviseerde mij om er even tussenuit te gaan.

Wat heb je hierna gedaan? “Mijn vriend dacht ook dat het wel goed voor mij was om er even tussenuit te gaan, dus hij boekte een vakantie voor mij. Ik vloog naar mijn ouders in Frankrijk en daar voelde ik langzaam mijn energielevel terugkeren. Ik kwam wat kilo’s aan en ik ging de deur weer eens uit. Ik heb daar in plaats van twee weken, anderhalve maand gezeten en toen voelde het pas weer goed om terug te keren naar Nederland. Eenmaal thuis – nu alweer een maand later – voel ik me even slecht als eerst en realiseer ik me dat ik er niet zonder professionele hulp vanaf ga komen. Even iets leuks doen werkt niet, want er komt altijd het punt dat je terugkeert naar de realiteit.”

Hoe zien jou dagen er nu uit? “Ik volg wekelijks therapie. 1 uur individueel en 2 uur groepstherapie. Dit werkt goed, ook omdat het superfijn is om van anderen te horen waar zij mee worstelen. Klinkt gek, maar dan weet je toch dat je niet de enige bent. Daarnaast ben ik veel meer gaan sporten en ben ik onlangs begonnen aan meditatie. Ik sport zo’n twee keer per week in de sportschool en verder probeer ik dagelijks een wandeling te maken. De ene keer wat langer dan de ander. Dit werkt erg positief. Ik heb al mijn werk stilgelegd en woon weer bij mijn ouders. Alleen door volledig tijd aan mezelf te besteden kan ik echt tot rust komen en voel ik geen druk meer van buitenaf.”

Wat hoop je voor het nieuwe jaar? “Ik hoop echt dat ik hiermee om leer gaan en dat ik langzamerhand weer kan beginnen met werken. Ik zie 2018 als een nieuw begin en een schone lei. Dit geeft veel vertrouwen. Ik hoop dat de dingen die ik leer bij de therapiesessies, routine voor mij worden en dat ik niet continu angstig meer hoef te zijn.”

#out #overkomen